Przebudzenie

Na  wspólny spacer

się wybrały.

Pogoda ducha,

radość życia.

Szły ręka w rękę

krok za krokiem

pełne nadziei

i ufne w ludzi.

Idą i patrzą

a tuż przed nimi

banda łobuzów

dzieciaka bije.

Inni stanęli

jak słupy soli

i choć patrzyli

nic nie zrobili.

Ludzie zawiedli,

nadzieja prysła.

Nie tego po nich

się spodziewały.

Wtem,

jak promyk słońca,

przez chmur zasłony

młoda dziewczyna

przez tłum się przedarła.

Swym krzykiem z letargu

gapiów wyrwała,

ich serca z kamienia

Odwagą swą skruszyła.