Plastyczna masa

Od czegoś trzeba zacząć.

Nadzieję serca wzbudzić

nakarmić chlebem ptaki.

nauczyć się być sobą,

nie kopią, nie repliką.

By człowiek - dumne słowo

szedł dokądś, nie donikąd.

Z pozoru niepozorne

to ziemskie wiodąc życie.

Człowiek nie tylko swoje

ujmuje w dłonie życie.

Z nadziei, która wzrasta

pod dachem jego domu.

Buduje rzeźbiąc słowem

sercem prowadząc skrycie.

Z plastycznej jeszcze masy.

Formując, by gdzie twarde

być miało, takim było.

Gdzie serce mieć powinno

Aby wrażliwe było.

To nowe młode życie.