Rozdroże                                                                      

Poukładani jak sardynki w puszce,

jedziemy przez życie,

przeznaczenia pociągiem.

Jakby już nie dzieci,

jeszcze nie dorośli.

Spowici mgłą, błądzimy po omacku.

Szukając swojej drogi.

Rozum każe wybierać.

Serce drży z niepokoju.

Na rozdrożu stojąc,

obrać musimy właściwy kierunek.

Ile jeszcze razy przyjdzie zawrócić,

nim własną drogą życia odnajdziemy?

Jaką cenę przyjdzie nam zapłacić,

nim szczęście i zadowolenie z życia osiągniemy?